Oponiak – z czego się bierze? Objawy i rokowania

Oponiak to jeden z częściej występujących u pacjentów nowotworów mózgu. Zazwyczaj rokowania w przypadku choroby są dobre, gdyż oponiaki w większości przypadków mają przebieg łagodny, jednak nie jest wykluczone również pojawienie się u chorych zmian złośliwych. Nie wszystkie tego typu nowotwory atakujące mózg wymagają leczenia, jednak zawsze konieczna jest ocena stanu zdrowia pacjenta przez lekarza. Często pacjenci wymagają jedynie obserwacji zmian lub podaje im się lek działający objawowo, choć w niektórych przypadkach wymagana jest radioterapia bądź chirurgiczne usunięcie guza. Co jeszcze należy wiedzieć o oponiakach i czy schorzenie może dawać przerzuty?

Oponiak – czym jest?

Nowotwór układu nerwowego to najczęściej oponiak. Co to jest konkretnie, zastanawia niejednego pacjenta, dlatego temat ten zostanie w poniższym artykule przybliżony. Oponiak zazwyczaj lokalizuje się w rejonie mózgowia, aczkolwiek zdarza się, że nowotwór ten umiejscawia się również niedaleko rdzenia kręgowego. Jest to guz, który powstaje z komórek nabłonkowych pajęczynówki i wystąpić może bez względu na wiek czy płeć, jednak częściej diagnozuje się go nie u mężczyzn, tylko u kobiet między 40 a 60 rokiem życia. U dzieci guzy te pojawiają się bardzo rzadko.

Oponiak w głowie zazwyczaj jest zmianą o przebiegu łagodnym, którą leczy się objawowo, choć w niektórych przypadkach konieczna jest również operacja. Ze względu na różnorodne objawy, które może dawać ten guz, leki warto mieć pod ręką. Gdy pacjent nie czuje się na siłach lub ma trudności z umówieniem się na stacjonarną wizytę lekarską, rozwiązaniem może być e-recepta online. Nie wymaga ona opuszczania domu, a otrzymać można ją nawet w 5 minut od zgłoszenia zapotrzebowania na leczenie.

Przyczyny oponiaka mózgu

Oponiak przyczyny powstawania może mieć co prawda różne, jednak wspomina się między innymi o uwarunkowaniach genetycznych do powstawania oponiaków. Guz pojawić może się również w związku z kilkukrotnie narażoną na napromieniowanie czaszką, ponadto czynnikiem ryzyka są również wcześniejsze urazy głowy, duża zawartość tkanki tłuszczowej, czynniki hormonalne oraz wiek.

Objawy oponiaka mózgu

Trzeba wiedzieć, że oponiak zazwyczaj rozwija się powoli, a jego objawy przez dłuższy czas bywają niezauważalne. Pierwsze oponiak objawy daje zazwyczaj w postaci zwiększenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Wiązać mogą się z tym między innymi rozsadzające bóle głowy, w tym zwłaszcza poranne, a także nudności lub wymioty. Oponiak objawy neurologiczne także może dawać. Dochodzi wówczas do uszkodzenia nerwów czaszkowych, porażenia lub wystąpienia napadów padaczkowych, ponadto nie są wykluczone również różnego rodzaju zaburzenia zmysłów. Do innych objawów mogących wskazywać na oponiaka zaliczyć można zaburzenia świadomości, które w zaawansowanych przypadkach prowadzą wręcz do śpiączki, a także bradykardię, zaburzenia mowy, koncentracji i pamięci.

Gdy oponiak mózgu objawy daje niepokojące, jest to wskazanie do pilnego kontaktu z lekarzem. Już same bóle głowy, które nie ustępują po podaniu leków, czy też napady padaczkowe, powinny zwrócić uwagę pacjenta i skłonić go do poszerzonej diagnostyki. Oponiaki niezłośliwe zwykle nie są powodem do dużych zmartwień, jednak te złośliwe mogą dawać przerzuty, w tym między innymi do węzłów chłonnych, płuc, kości czy nerek.

Diagnostyka i leczenie oponiaka

Gdy podejrzewany jest u pacjenta oponiak, zazwyczaj stawia się na badania obrazowe, w tym na tomografię komputerową oraz rezonans magnetyczny. Czasem zlecane jest również badanie dna oka, EEG lub angiografia. Zdiagnozowany oponiak leczenie nie zawsze ma zlecane. Oponiak mózgu wykrywany u pacjentów starszych, po 70 roku życia, zwykle nie wymaga terapii. W przypadku bezobjawowego lub skąpoobjawowego guza zazwyczaj zaleca się po prostu jego obserwację i regularne wykonywanie badań kontrolnych. Czasem stawia się również na leczenie objawowe. Inaczej sprawa wygląda, gdy w grę wchodzą zaawansowane, złośliwe guzy mózgu. Oponiak tego typu wymaga operacji i usunięcia w całości, a jeśli nie jest to możliwe (w związku z jego lokalizacją), stawia się na radioterapię. Pacjenci w tym przypadku wymagać mogą również dalszej rehabilitacji i opieki lekarzy różnych specjalizacji.