Chlamydioza

A

B

C

D

E

F

G

H

I

J

K

L

M

N

O

P

Q

R

S

T

U

V

W

X

Y

Z

Doxycyclinum TZF 100 mg – 10 kapsułek twardych

Wybierz

Nie ma leku,
którego szukasz?

Skorzystaj z E-recepty 24h
E-konsultacja Lekarska w 5 minut.

Chlamydia - co to za choroba?

Chlamydioza jest bardzo powszechną chorobą przenoszoną drogą płciową – jedną z najczęstszych chorób wenerycznych. Rozpoznawalność tej choroby rośnie każdego roku, jednak nadal szacuje się, że jest to jedynie wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o ilość osób, które faktycznie z chorobą się zmagają (zwykle nieświadomie). Infekcję wywołuje tutaj bakteria Chlamydia trachomatis – jest to bakteria gram-ujemna, która może być bardzo niebezpieczna dla zdrowia pacjenta. Bakterią zarazić można się w czasie seksu waginalnego, analnego, a nawet oralnego. Ta choroba weneryczna występuje zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn i może nie tylko powodować u obojga płci zakażenia ze strony układu moczowo-płciowego, ale również może być przyczyną tego, że pojawiają się zapalenia spojówek. Atak chorobotwórczych bakterii Chlamydia trachomatis może prowadzić do zapalenia cewki moczowej i odbytnicy (u obojga płci), zapalenia szyjki macicy i jajowodów u kobiet, czy też zapalenia najądrzy u mężczyzn. Chlamydia może ponadto prowadzić do innych poważnych schorzeń, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że jest to choroba, która przez dłuższy czas rozwija się po cichu, robiąc spustoszenie w organizmie. Jej długi przebieg bezobjawowy przyczynia się ponadto do intensywnego rozprzestrzeniania się w społeczeństwie, gdyż osoby młode, którym zdarzają się często przygodne stosunki płciowe bez zabezpieczenia, zarażają swoich partnerów i tym samym przenoszą chorobę dalej. Problem jest tu o tyle poważny, że diagnoza u jednego pacjenta niekoniecznie oznacza (choć powinna) diagnozę i leczenie u jego partnerów, gdyż zdarza się często, że są to „przygody jednorazowe”, po których kontakt między partnerami się urywa. Podejrzenie zakażenia chlamydią należy jak najszybciej skonsultować z lekarzem i wykonać odpowiedni test, gdyż bardzo ważne w tym przypadku jest możliwie najszybsze wdrożenie farmakoterapii, która obejmować będzie leczenie antybiotykami. 

Objawy chlamydiozy - jak rozpoznać?

Choroba, jaką jest chlamydioza, bardzo często przebiega bezobjawowo, więc osoba zakażona może nie wiedzieć, że jej organizm zmaga się z chorobą i w nieświadomości tej może również zarażać inne osoby podczas kontaktów seksualnych. Jest to schorzenie często określane jako „ciche”, gdyż nawet podczas standardowego badania fizykalnego trudno jest stwierdzić jakiekolwiek dolegliwości u pacjenta. Zwykle o chorobie dowiadują się zakażeni dopiero w momencie, gdy dochodzi już do jej poważnych powikłań, czyli gdy pojawia się zapalenie jajników u kobiet bądź dochodzi do zapalenia najądrzy u mężczyzn. Właśnie dlatego bardzo ważne jest, by każda osoba aktywna seksualnie regularnie badała się na obecność chlamydii – zanim ta doprowadzi do poważnych powikłań w organizmie. Zaleca się wykonywanie badań na chlamydię przynajmniej raz w roku, a u osób szczególnie narażonych nawet raz na pół roku. Objawy zakażenia chlamydią mogą pojawić się nawet kilka tygodni od ryzykownego współżycia. W niektórych przypadkach chlamydioza może objawiać się u mężczyzn jako wydzielina z cewki moczowej, a także poprzez pieczenie i swędzenie przy oddawania moczu, ponadto pojawiać może się również ból i obrzęk jąder, bóle stawów oraz stan zapalny odbytnicy (jeśli doszło do stosunku analnego z zakażoną osobą). Jeśli chodzi o kobiety, zaobserwować można objawy niespecyficzne, do których zaliczyć można między innymi ból przy oddawanie moczu oraz nietypowe upławy (barwa/zapach/natężenie), pojawić może się również śluzowo-ropna wydzielina z szyjki macicy, ponadto zaobserwować można czasem również międzymiesiączkowe krwawienia z pochwy (również po stosunku), a także ból stawów i dolegliwości ze strony spojówek. Niekiedy można również zaobserwować dolegliwości ze strony układu moczowego, w tym ropomocz, częstsze parcie na mocz oraz ból podczas oddawania moczu. W związku z chorobą może również rozwijać się u kobiet i mężczyzn zapalenie spojówek oraz rogówki (pojawia się wówczas zaczerwienienie spojówek oraz śluzowa wydzielina z oczu) co może prowadzić do przewlekłej postaci tej choroby. Chlamydia trachomatis może również wiązać się z powstawaniem ziarniniaka wenerycznego, w przypadku którego można zaobserwować zmiany skórne narządów płciowych (grudkowo-pęcherzykowe), a także zapalenie węzłów chłonnych pachwin.Gdy w grę wchodzi chlamydia, leki to konieczność, ponieważ nieleczona choroba może prowadzić do wielu poważnych powikłań, w tym także do bezpłodności. U kobiet zakażenie szybko rozprzestrzenia się do górnych elementów dróg rodnych, co skutkuje zapaleniem narządów miednicy mniejszej (PID), któremu może towarzyszyć gorączka, ból macicy lub miednicy, a także tkliwość w okolicy szyjki macicy i przydatków, którą można zaobserwować podczas badania ginekologicznego. Bardzo ważne jest wczesne wykrycie infekcji, dlatego osoby aktywne seksualnie, które nie posiadają stałych partnerów powinny badać się na obecność chlamydii przynajmniej raz w roku. Oczywiście wszelkie niepokojące objawy, które mogłyby świadczyć o chlamydiozie, również należy niezwłocznie konsultować z lekarzem podczas wizyty stacjonarnej lub wizyty online. 

Co powoduje chlamydię i kto jest w grupie ryzyka?

Najczęściej bakterią tą zakażają się osoby młode (do 25 roku życia), które eksperymentują z seksem, mają wielu partnerów seksualnych, wykazują zachowania seksualne wysokiego ryzyka i nie stosują zabezpieczeń mechanicznych (prezerwatywy). Choroba dotyczy nie tylko osób heteroseksualnych, ale również homoseksualnych mężczyzn, u których może objawiać się zapaleniem odbytnicy. Ryzyko diagnozy chlamydiozy jest również większe u pacjentów, którzy zmagali się z chorobami wenerycznymi w przeszłości. Trzeba wiedzieć również, że chlamydioza może dotyczyć małych dzieci – wówczas zakażają się one podczas porodu naturalnego, gdy przechodzą przez drogi rodne zakażonej chlamydią kobiety. Jest to dla noworodka szczególnie niebezpieczne, gdyż może wówczas dojść do poważnej infekcji oczu lub nawet do zapalenia płuc. 

Jak przenosi się chlamydioza?

Chlamydiozą można zarazić się poprzez bezpośredni kontakt z osobą chorą. Chlamydia przenosi się przede wszystkim poprzez kontakty seksualne (oralne, waginalne i analne) głównie u osób młodych w wieku 15-25 lat, które nie stosują prezerwatyw, jednak, jak wspomniano powyżej, może ona również być przenoszona z matki na dziecko podczas porodu naturalnego. Na tym możliwości przenoszenia chlamydii się niestety nie kończą. Chlamydią zarazić można się również bowiem poprzez korzystanie z osobistych rzeczy osoby chorej, w tym np. przez korzystanie z jej ręcznika, ponadto trzeba dodać, że bakterie można przenieść na dłoniach, które wcześniej dotykały narządów płciowych chorej osoby. Chlamydia może również atakować gardło (tu infekcja przebiega zwykle bezobjawowo), co wiąże się z uprawianiem seksu oralnego z osobą będącą nosicielem bakterii. Zapalenie gardła najczęściej dotyczy wówczas kobiet uprawiających seks oralny, a także typowe jest dla homoseksualistów.  

Jak diagnozuje się chlamydiozę?

Osoby aktywne seksualnie powinny badać się na obecność chlamydii przynajmniej raz w roku. Bardzo ważne jest ponadto badanie kobiet, które planują staranie się o dziecko, gdyż chlamydioza może wiązać się ze stanami zapalnymi jajowodów i ich niedrożnością, a to zwiększa ryzyko ciąży pozamacicznej, ponadto ta choroba jest częstą przyczyną poronień, problemów z utrzymaniem ciąży i przedwczesnych porodów, a także może prowadzić do hipotrofii płodu (wówczas masa płodu nie mieści się nawet w 10 centylu, porównując do standardowej krzywej dla danego wieku ciąży). Oczywiście należy dodać tutaj bardzo duże ryzyko zarażenia dziecka w czasie porodu – wówczas może dojść do zapalenia spojówek lub gałki ocznej noworodka, a także do zapalenia płuc. Aby uniknąć stresujących komplikacji okołociążowych, warto badania na chlamydię wykonać przed staraniem się o dziecko.Jeśli chodzi o diagnostykę chlamydiozy, wykonać można badanie moczu (u kobiet i mężczyzn), ponadto do diagnozy wykorzystać można również wymaz z pochwy (badanie mikrobiologiczne) lub szyjki macicy (test antygenowy). Diagnostyka u mężczyzn opiera się między innymi na pobraniu próbki materiału z ujścia cewki moczowej lub odbytu. Wykonać można również badania z krwi. 
  • W przypadku refundowanych badań serologicznych oznacza się przeciwciała IgM i IgG oraz IgA na obecność chlamydii. Poziom przeciwciał IgG we krwi mówi jedynie o zakażeniu, jednak nie daje informacji, czy jest ono aktywne czy przebyte, ponadto nie jest polecane do diagnostyki świeżego zakażenia, gdyż IgG pojawiają się w krwi stosunkowo późno, ale też utrzymują się przez dłuższy czas po przebyciu zakażenia. IgM natomiast pojawiają się już w pierwszych tygodniach od zakażenia.
  • Wykonać można również hodowle komórkowe, jednak ich skuteczność wynosi zaledwie 80%, ponieważ obumierające w trakcie transportu w nieodpowiedniej temperaturze komórki mogą fałszować wyniki. 
  • Najpewniejsza metoda to test PCR (lub jego modyfikacje), który wykrywa bakterie przez ich materiał genetyczny. Badanie to nie jest w Polsce refundowane, jednak warto je wykonać, gdyż jego koszt nie jest bardzo wysoki, a jedną próbkę można jednocześnie przebadać również na HPV, kiłę, rzeżączkę, HSV czy Mycoplasma. 

Leczenie chlamydii - leki bez recepty i na receptę. Które są skuteczne?

Gdy pojawia się chlamydia, „czym leczyć” to pierwsze, co przychodzi nam do głowy. Nic zatem dziwnego, że wiele osób zastanawia się, jakie leki na chlamydie stosuje się najczęściej. Warto wiedzieć, że gdy zdiagnozowana jest chlamydia, leki stosowane w tym przypadku to antybiotyki. Podstawą skuteczności terapii powinien być wykonany antybiogram – wówczas łatwiej o skuteczność leczenia. Kuracja trwa najczęściej przez tydzień (7 dni), jednak ważne, by przynajmniej przez 14 dni od rozpoczęcia leczenia nie odbywać stosunków seksualnych – nawet z użyciem prezerwatywy. Ważne jest szczególnie, by zażywać leki zgodnie z zaleceniem lekarza, jeśli chorobą leczoną jest chlamydia. Jakie antybiotyki się wówczas stosuje? Najczęściej podaje się pacjentom leki z azytromycyną lub erytromycyną, ponadto podawana jest także doksycyklina i ofloksacyna, a także amoksycylina. Są to leki dostępne na receptę i leczenie powinno obejmować również byłych i obecnych partnerów osoby zakażonej, gdyż oni również mają wysokie prawdopodobieństwa istnienia już infekcji, ponadto mogą zarażać innych (w tym również wtórnie osobę wyleczoną). Najczęściej lekarstwa te przyjmuje się raz dziennie przez okres tygodnia, choć lekarz może również zalecić dawkowanie częstsze (np. kilka razy na dobę) bądź rzadsze (jednorazowa dawka leku). Jeśli doszło do zapalenia spojówek (zarówno u dorosłych, jak i u dzieci), zwykle podaje się miejscowo tetracyklinę lub erytromycynę, a leczenie trwa wówczas dłużej, bo nawet 2-3 tygodnie.Trzeba wiedzieć, że chlamydioza to zakażenie bakteryjne, więc gdy wykryta zostaje w organizmie chlamydia, leki bez recepty nie mają szansy skuteczności. Jeśli chodzi natomiast o różnego rodzaju leki ziołowe na chlamydię, stosować można je jako terapię wspomagającą leczenie antybiotykami, jednak wyłącznie po wcześniejszej konsultacji z lekarzem, gdyż wiele ziół, oprócz swojego dobroczynnego działania na organizm, wykazywać może również skutki uboczne, ponadto zaburzać może działanie wielu leków. Naturalne metody leczenia chlamydii nie zastąpią jednak farmakoterapii, czyli w tym przypadku dostępnej na receptę terapii antybiotykowej. 

Powikłania po nieleczonej chlamydiozie

Niestety przebycie chlamydiozy nie jest jednoznaczne z nabyciem odporności na tego typu chorobę, co oznacza, że wyleczony pacjent może zachorować na nią po raz kolejny, o ile nie skupi się na profilaktyce i odpowiednich środkach ostrożności. Pacjentowi, który zmagał się z chorobą wydaje się, że jest bezpieczny, tymczasem jest duże prawdopodobieństwo, że zarazi się ponownie, jeśli styl jego życia pozostanie podobny. Nieleczona chlamydioza może prowadzić natomiast do bardzo poważnych powikłań. Zaliczyć można do nich między innymi większe ryzyko zachorowania na inne choroby przenoszone drogą płciową, a także wspomniane już zakażenia jajników i najądrzy, a dodatkowo infekcje macicy, jajowodów i jąder oraz gruczołu krokowego. Choroba ta może ponadto prowadzić do niepłodności oraz zwiększa prawdopodobieństwo ciąży pozamacicznej, gdyż powodowane przez zakażenie tą bakterią stany zapalne jajowodów, mogą skutkować ich zwężeniem i niedrożnością, co w konsekwencji może skończyć się tym, że zapłodniona komórka nie będzie mogła przedostać się do macicy i ciąża zacznie rozwijać się poza macicą. Powikłania chlamydiozy mogą wiązać się również z innymi komplikacjami - bakteria u kobiet w ciąży może prowadzić do problemów z donoszeniem ciąży i poronień oraz porodów przedwczesnych, ponadto może wywoływać zapalenie błon płodowych i przyczyniać się do zbyt szybkiego pękania błony. Jak wspomniano wcześniej, choroba może również atakować noworodki, u których rozwinąć może się zapalenie spojówek oraz chlamydiowe zapalenie płuc. Trzeba również dodać, że Chlamydia Trachomatis dodatkowo zwiększa ryzyko rozwijania się zapalenia stawów zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet – może prowadzić między innymi do tzw. zespołu Reitera (reaktywne zapalenie stawów, zapalenie spojówek i cewki moczowej, któremu czasem towarzyszyć mogą również wykwity łuszczycopodobne). 

Jak zapobiegać zakażeniu chlamydią?

Oczywiście, gdy zdiagnozowana zostanie chlamydia, leki odpowiednio dobrane przez lekarza to postawa, jednakże nie można zapominać również o działaniach prewencyjnych, które pozwolą ochronić pacjenta przed ewentualnymi ponownymi zakażeniami w przyszłości. Jeśli chodzi o profilaktykę chlamydii, najważniejsze jest ograniczenie liczby partnerów seksualnych i przygodnych stosunków seksualnych, gdyż to właśnie one w większości przypadków najczęściej przyczyniają się do przenoszenia się zakażenia. By nie trzeba było poddawać się ponownemu leczeniu, ważne jest ponadto pilnowanie, by seks zawsze odbywał się wyłącznie z właściwym zabezpieczeniem (prezerwatywy). Nawet jeśli kobieta zażywa tabletki antykoncepcyjne, nie chronią one jej przed chlamydiozą, dlatego niejeden lekarz med. zachęcać będzie do równoległego stosowania prezerwatyw, które z wysoką skutecznością (choć też nie 100%) chronią przed chorobami wenerycznymi, gdyż stanowią barierę mechaniczną. Warto podkreślić ponownie, że istotne jest również regularne wykonywanie badań diagnostycznych, by w porę wykryć ewentualne zakażenie. Nie ochroni to może osoby, która już jest chora przed zakażeniem, ale może ochronić jej przyszłych partnerów (mniejsze ryzyko transmisji choroby), a osobę chorą ochroni przed poważnymi powikłaniami chlamydiozy, które stanowią duże zagrożenie, jeśli chodzi o zdrowie każdego człowieka. Jeśli chodzi o profilaktykę chlamydiozy u kobiet, nie zaleca się również częstych irygacji pochwy, gdyż te zaburzają naturalną florę bakteryjną, co znacznie zwiększa ryzyko infekcji.